Alweer een aantal jaren geleden stuitte ik op de Frans-Libanese trompettist Ibrahim Maalouf (1980), zijn album “Wind”maakte een dusdanige indruk dat ik via een verzamelbox ook zijn voorgaande albums aanschafte. Ook zijn opzienbarende optreden op Gent Jazz in 2014 was een schot in de roos , indrukwekkende muziek gepaard aan een grote visuele show. “Red & Black Light” uit 2015 was het laatste album dat in mijn kast belandde, daarna verdween hij een beetje uit mijn vizier door allerlei muzikale uitstapjes die mij minder konden bekoren. En dan is er nu zijn elfde album “S3NS” waarin hij zijn Noord-Afrikaanse roots mengt met Cubaanse invloeden, gebaseerd op het verhaal van zijn oom dat enkele van zijn voorouders zich ooit gevestigd zouden hebben in Cuba. En bij beluistering van zijn nieuwe album lijkt het er toch sterk op dat Maalouf inderdaad Cubaans bloed door zijn aderen voelt vloeien zoals hij zelf beweerd. Hij heeft al vaak geëxperimenteerd met verschillende muzikale stijlen en invloeden en meestal komt hij er goed mee weg, zo ook hier.

In het openingsnummer “Una Rosa Blanca” is er een gedragen melodielijn van piano en trompet waarna de vrolijke Zuid-Amerikaanse klanken inzetten. In het nummer verwerkt zit een gedeelte van de toespraak die president Obama hield bij zijn bezoek aan Havana, hij haalt “Una Rosa Bianca” van de dichter José Marti aan, de witte roos staat voor hoop, de muziek is een eerbetoon aan hen die de vrede bewaren door de hand te schudden van de vijanden van vroeger. Zoals zo vaak weet Maalouf indruk te maken met een muzikale boodschap zonder te vervallen in goedkope frasen. Harold López-Nussa speelt een gastrol op de piano. Vrolijkheid en ingetogenheid gaan ook samen in het spetterende “Happy Face” met de klanken van een lachende baby, misschien wel die van Maalouf. Het titelnummer “S3NS” zou op zijn meesterwerk “Wind “ niet hebben misstaan, een gedreven melodielijn met toch ook weer die typische melancholische trekjes, versterkt door het extra ventiel op zijn trompet die zijn geluid dat typische Arabische tintje geeft, middels kwarttonen. “Harlem “ is meer fusion dan Cubaans, maar het swingt als de hel met een gastrol van tenorsaxofonist Irving Acao. “Na Na Na”, dat volgens Maalouf ook best Bla Bla Bla had kunnen heten, is een sarcastisch nummer geschreven om lol te maken over al die absurditeiten in onze moderne maatschappij zoals de sociale media en de 24-uurs nieuwsprogramma’s. Het is een vrolijk huppelend nummer met een eenvoudige maar aanstekelijke melodie, een leuk intermezzo is er door Yilian Canizares op viool. “N.E.G.U.” (never give up) componeerde Maalouf op een hete dag op Venice Beach bij Los Angeles, de wandeling bleek langer dan verwacht, vandaar de titel. Vrij prozaïsch maar de muziek staat als een huis en doet denken aan de jaren ‘70 funkjazz, een geheel eigen draai geeft gastpianist Alfredo Rodriguez eraan met zijn aparte spel. “Gebrayel” is vernoemd naar de oom van zijn grootvader die in 1899 in Cuba ging wonen, dit is pure Caraïbische muziek met een gastrol voor meesterpianist Roberto Fonseca. Een prima medicijn tegen alle nattigheid die we moeten ondergaan in de Lage Landen. “All I can’t say” tapt weer uit een heel ander vaatje , een fraaie slepende melodie geschreven voor iedereen waarvan Maalouf houdt en vice versa en voor alles wat we niet konden of wilden weten om tegen elkaar te zeggen. Op dit nummer zijn er slechts drie muzikanten te horen, Maalouf op trompet, François Delporte op gitaar en Frank Woeste op piano. Het finale nummer “Radio Magallanes” verwijst naar de laatste speech van president Salvador Allende op 11 september 1973 vlak voor zijn dood op de dag dat generaal Pinochet de macht greep met steun van de V.S., je hoort een gedeelte van de redevoering van Allende waarin hij nog eens al zijn dromen en wensen uit (kippenvel). Radio Magallanes stopte daarna met uitzenden maar de opnames bleven bewaard. Indrukwekkende muziek zonder ook maar enigszins pathetisch te worden, het doet mij denken aan de strijdbare muziek op het onvolprezen album Liberation Music Orchestra van Charlie Haden.

Wederom een geweldig album van Ibrahim Maalouf met zijn bandleden en gasten, duidelijk met veel Cubaanse stijlkenmerken maar zoals reeds opgemerkt ook typische Malouf muziek, veel afwisseling dus dat het luisterplezier alleen maar verhoogt. De bezetting op dit album varieert hier en daar maar de volgende namen zijn te horen : Ibrahim Maalouf (tpt, pno), François Delporte (gtr), Stéphane Galland (drs), Eric Legnini (Fender Rhodes), Frank Woeste (pno, Fender Rhodes), Thierry Fanfant, Zachary Ostroff (bs), Alexis Bougignon, Yacha Berdah, Renaud Gensane (tpt), Michael Joussein (bastbn), Guillaume Naturel (bar.), Abraham Mansfarroll (perc.), Claudio “Cacau” De Queiroz (flt), Yilian Canizares (vln).

Jan van Leersum